which the newcomers were unable to overrun. Nevertheless, the Bulgarian propaganda which sought to win over Slavonic-speaking Christians living in certain enclaves in Macedonia met, predictably, with Greek resistance and sparked off a bitter conflict between the Greeks and the Bulgars that lasted from 1904 until the Young Turks' Revolution of 1908. This was the "Macedonian Struggle", the struggle waged by the Greeks in Macedonia to ward otf the dangerous threat of Bulgarian expansionism. Both Greek and Bulgarian guerrilla bands drew men from the Greek kingdom and Bulgarian principality respectively, though most of their fighters were Slavonic speakers from the disputed enclaves, who took sides according to their nationalist convictions.

The Balkan Wars (1912-13) , which terminated with the deliverance of Macedonia from Ottoman domination, put a temporary end to the unrest in the region as the combatants acquired he former Turkish vilayets of Thessaloniki and Monastir. The Greek kingdom secured the liberation of the main part of historical Macedonia -that taking in Thessaloniki and those great Macedonian centres of Ancient Greek culture: Aegae (Vergina), Dion and Pella. Another part, the northern one, was taken over by Serbia while a much smailer one was placed within the boundaries of the Bulgarian state.

The First World War confirmed the territorial status quo produced by the Balkan Wars, while the treaties that ended that war radically changed the linguistic and national composition of the population of Macedonia. The Greek-Bulgarian

του φθίνοντος αιώνος και στις αρχές του 20ου. Η βουλγαρική όμως προπαγάνδα για τον προσεταιρισμό σλαβοφώνων Χριστιανών που κατοικούσαν σε ορισμένους θυλάκους στη Μακεδονία και η αναμενόμενη ελληνική αντίδραση οδήγησαν σε σκληρή αναμέτρηση Ελλήνων και Βουλγάρων από το 1904 ως την επανάσταση των Νεοτούρκων το 1908. 'Ηταν ο Μακεδονικός αγώνας, ο αγώνας που έκανε ο Ελληνισμός στη Μακεδονία για να σωθεί από τον κίνδυνο του Βουλγαρικού επεκτατισμού που τον απειλούσε. Τις ανταρτικές ομάδες τόσο των Ελλήνων όσο και των Βουλγάρων ενίσχυσαν και στήριξαν άνδρες από το Ελληνικό βασίλειο και τη Βουλγαρική ηγεμονία αντιστοίχως, κυρίως όμως Σλαβόφωνοι των διεκδικούμενων θυλάκων, οι οποίοι πήραν θέση και επέλεξαν τη μία από τις δύο πλευρές, ανάλογα με το εθνικό τους φρόνημα.

Οι Βαλκανικοί πόλεμοι (1912-13) που έληξαν με την απαλλαγή της Μακεδονίας από την οθωμανική κυριαρχία τερμάτισαν προσωρινά την αναταραχή στην περιοχή με την κατάκτηση από τους εμπόλεμους των πρώην τουρκικών βιλαετίων της Θεσσαλονίκης και του Μοναστηρίου. Το ελληνικό βασίλειο πέτυχε την απελευθέρωση του κυρίως τμήματος της ιστορικής Μακεδονίας εκείνου που περιείχε τη Θεσσαλονίκη και τα μεγάλα μακεδονικά κέντρα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού τις Αιγές (Βεργίνα), το Δίον και την Πέλλα. Ένα μέρος, το βόρειο, κατελήφθη από τη Σερβία και ένα πολύ μικρότερο περιελήφθη εντός των ορίων του Βουλγαρικού κράτους.

Ο Α' Παγκόσμιος πόλεμος παγίωσε το εδαφικό καθεστώς που δημιούργησαν οι Βαλκανικοί πόλεμοι και η συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913), ενώ οι συνθήκες που τερμάτισαν τον πόλεμο αυτό άλλαξαν ριζικά την εθνολογική σύνθεση του πληθυσμού στη Μακεδονία. Η ελληνοβουλγαρική