|
Macedonia was the Byzantine Empire's most important Balkan region from every point of view, whether commercial, economic, or cultural. A centre of Greek culture, the Greek language, and the Ghristian faith, it was also a crossroads of international strategic and commercial routes and the point where East and West came together. In the late antique period, the "Diocese of Macedonia" and the "Diocese of Dacia" (the region between Macedonia and the Danube) together comprised the "Prefecture of (Eastern) Illyricum", whose centre was Thessaloniki. Later on, in the eighth century, Macedonia seems to have formed a single military administrative division which extended from western Macedonia to the east bank of the Hebrus. However, growing military needs made it necessary to divide the region into the themes of the Strymon (in 809) and of Thessaloniki (in 809 or 836), whereupon the remaining area, from the Nestus to the east bank of the Hebrus, became the theme of Macedonia. Owing to its position, from the birth of the Byzantine state onwards Macedonia sustained constant attacks from enemies from the north. But the invasions of the fourth to the sixth century were transient phenomena and had no effect on the ethnological make-up of the population. The concomitant slaughter and pillage, however, made it easier for Slav tribes to move down to the northern Balkans after the end of the sixth century. It was in the seventh century that the first Slavs settled permanently in the north and north-west Balkans; but in Macedonia and particularly in southern Macedonia, Slav settlements were stiil few and far between. The Slavs who settled the mountainous regions |
Η Μακεδονία αποτελούσε τη σπουδαιότερη
περιοχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στα
Βαλκάνια, από κάθε άποψη, εμπορική, οικονομική,
πολιτιστική. Κέντρο του ελληνικού πολιτισμού, της
ελληνικής γλώσσας και του Χριστιανισμού ήταν
επιπλέον σταυροδρόμι διεθνών στρατηγικών και
εμπορικών οδών και ακόμη συνδετική περιοχή
μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Η "Διοίκηση Μακεδονίας" μαζί με τη "Διοίκηση
Δακίας", στην περιοχή δηλαδή μεταξύ Μακεδονίας
και Δουνάβεως, αποτελούσε την "Επαρχότητα
του (αν.) Ιλλυρικού, με έδρα τη Θεσσαλονίκη.
Αργότερα, από τον 8ο αι., φαίνεται ότι αποτέλεσε
ενιαία στρατιωτική διοίκηση από τη δυτική
Μακεδονία ως την ανατολική όχθη του Έβρου.
Αυξημένες όμως στρατιωτικές ανάγκες επέβαλαν τον καταμερισμό της σε Θέμα Στρυμόνος (809) και Θεσσαλονίκης (809 ή 836), οπότε πλέον Θέμα Μακεδονίας απομένει να ονομάζεται η περιοχή από το Νέστο έως την ανατολική όχθη του Έβρου. Λόγω της θέσης της, ήδη από την αρχή της ζωής του βυζαντινού κράτους, η Μακεδονία υφίστατο επιθέσεις εχθρών που έρχονταν από το Βορρά. Οι επιδρομές όμως αυτές (4ος-6ος αι.) ήταν περαστικές και δεν είχαν συνέπειες για την εθνολογική σύσταση του πληθυσμού της. Με τις σφαγές όμως και τις λεηλασίες που συνεπάγονταν διευκόλυναν την κάθοδο των σλαβικών φύλων στη Β. Βαλκανική από τα τέλη του 6ου αι. Κατά τον 7ο αι. γίνονται οι πρώτες μόνιμες και συμπαγείς σλαβικές εγκαταστάσεις στη Β. και ΒΔ. Βαλκανική. Στη Μακεδονία όμως και κυρίως στη Νότιο Μακεδονία, οι σλαβικές εγκαταστάσεις υπήρξαν μεμονωμένες και διακεκομμένες. Όσες από αυτές έγιναν σε ορεινά |