Εκδημία Μανώλη Γλέζου


Νέα της Πολυτεχνικής
Τρίτη 31, Μαρτίου 2020 17:30

Σήμερα, 30 Μαρτίου του 2020 έφυγε από κοντά μας ο Μανώλης ο Γλέζος. Δυσκολεύομαι πολύ να χωρέσω σε ένα σύντομο κείμενο την πολύπλευρη προσφορά του. Ίδια δυσκολία είχα και πριν από 19 χρόνια, όταν προσπαθούσα να ετοιμάσω την «εναίσιμη ομιλία» για την αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών της Σχολής μας. Μόνο που τότε ήμουν γεμάτος χαρά, ενώ τώρα γεμάτος λύπη.
Ίσως αξίζει να παραθέσω τους λόγους που ο Μανώλης αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας, όπως διατυπώθηκαν τότε:
α) Για την επιστημονική συνεισφορά του σε θέματα προστασίας και αξιοποίησης των υδατικών πόρων, των εδαφικών πόρων και του φυσικού περιβάλλοντος γενικότερα
β) Για το ευρύ πνευματικό του έργο, που εκτείνεται σε πολλές γνωστικές περιοχές
γ) Για τους αγώνες του για την ελευθερία, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
δ) Για τη γενικότερη προσφορά του στον τόπο.
Αν θα ήθελα να προσθέσω εκ των υστέρων κάτι σε αυτά, είναι η αγάπη του για τους νέους ανθρώπους και η συνεχής προσπάθειά του να τους εμπνεύσει και να τους προσφέρει τις γνώσεις του. Αυτή τη διάθεση την έδειξε πολλές φορές και στους φοιτητές μας, δίνοντας διαλέξεις και συζητώντας μαζί τους.
Ο Μανώλης ο Γλέζος όντως δίδαξε ποικιλοτρόπως, με τη στάση ζωής και το παράδειγμά του:
Κατεβάζοντας τη σημαία των Ναζί από την Ακρόπολη, αλλά και επισκεπτόμενος τη Γιουγκοσλαβία, κατά τη διάρκεια των νατοϊκών βομβαρδισμών.
Παραιτούμενος από το βουλευτικό αξίωμα για να υπηρετήσει, ως Πρόεδρος της Κοινότητας, την ιδιαίτερη πατρίδα του Απεράθου της Νάξου και την ιδέα της άμεσης δημοκρατίας, στην οποία πίστευε ολόψυχα.
Γράφοντας το μνημειώδες έργο του: «Εθνική Αντίσταση 1940-1945» με αντικειμενικό τρόπο και ενωτική διάθεση.
Παλεύοντας πολλά χρόνια για τις γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα, χωρίς να διεγείρει μίσος για τους Γερμανούς.
Δίδαξε όμως και τους τεχνικούς επιστήμονες, με τον τρόπο που σχεδίασε και υλοποίησε ένα πρότυπο έργο τεχνητού εμπλουτισμού υπόγειων υδροφορέων και προστασίας εδαφών, με την καθαρή στάση του σε περιβαλλοντικά θέματα, αλλά και με τον υποδειγματικό συνδυασμό τεχνικής περιγραφής και λογοτεχνικής γραφής.
Η εναίσιμη ομιλία του 2001 τελείωνε με τον ακόλουθο τρόπο:
Ο Καζαντζάκης, στον πρόλογο του καπετάν Μιχάλη, χτίζοντας πάνω στο περίφημο χωρίο του Μακρυγιάννη, αναφέρεται «στην ακοίμητη σπίθα, που καίει μέσα στα σωθικά της Ελλάδας». Είναι αυτή, που στα όρια μύθου και ιστορίας σταμάτησε την προέλαση των κατοίκων της Ατλαντίδας, οι οποίοι ήθελαν να κατακτήσουν όλον τον κόσμο. Είναι αυτή, που στη γενιά των γονιών μας, έφραξε τον δρόμο στον ναζιστικό και φασιστικό ολοκληρωτισμό. Στο πρόσωπο του Μανώλη του Γλέζου τιμάμε μια λάμψη αυτής της σπίθας.
Νομίζω, όμως, ότι πιο άξιος έπαινος ήταν τα λόγια που μου είπε μια μεταπτυχιακή μας φοιτήτρια, η οποία συμμετείχε στην τελευταία διάλεξη-συζήτηση του Μανώλη με τους φοιτητές μας, τον Ιανουάριο του 2018: «Για μένα το να συναντήσω τον Μανώλη τον Γλέζο ήταν όνειρο ζωής».

Κ. Λ. Κατσιφαράκης

30-3-2020


Φωτογραφίες:

  1. Μανώλης Γλέζος
  2. Εκδήλωση στην Πολυτεχνική Σχολή, Νοέμβριος 2006
  3. Εκδήλωση στην Πολυτεχνική Σχολή, Νοέμβριος 2006
  4. Αναγόρευση σε επίτιμο διδάκτορα, Μάρτιος 2001
  5. Εκδήλωση για τις γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα, Μάρτιος 2012
  6. Διάλεξη-συζήτηση με φοιτητές της Σχολής, Ιανουάριος 2018