Η Πολυτεχνική Σχολή

Κατά την περίοδο της πρώτης Ελληνικής Δημοκρατίας, με Πρωθυπουργό τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου, η Θεσσαλονίκη έγινε η έδρα του δεύτερου Πανεπιστημίου της Ελλάδας. Η ίδρυση του "Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης", όπως ονομάστηκε, έγινε σύμφωνα με το νόμο 3341/1925. Σχεδόν 30 χρόνια αργότερα, την ίδρυση του Α.Π.Θ. ακολούθησε η ίδρυση της Πολυτεχνικής Σχολής (1955), με τη λειτουργία του Τμήματος των Πολιτικών Μηχανικών.

Μέσα σε λίγα χρόνια η Σχολή απέκτησε και τα υπόλοιπα Τμήματά της:

Τμήμα Αρχιτεκτόνων (1956-57)
Τμήμα Αγρονόμων Τοπογράφων (1962-63)
Τμήμα Χημικών Μηχανικών (1972-73)
Τμήμα Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων (1972-73)
Διαχωρισμός του Τμήματος Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων σε Τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών και Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών (1976-77)
Γενικό Τμήμα (1982-83, καταργήθηκε με το Π.Δ. 98/2013, ΦΕΚ Α' 134, 5-6-2013)
Μετονομασία του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών σε Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών (1993-94).
Τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας και Ανάπτυξης (2004).

Τη διοίκηση της Πολυτεχνικής Σχολής έχει αναλάβει, ως ανώτατο όργανο, η Γενική Συνέλευση, ενώ εκτελεστικό όργανο των αποφάσεων αποτελεί η Κοσμητεία της Σχολής, με προεδρεύοντα τον Κοσμήτορα της Πολυτεχνικής Σχολής.

Ως μέρος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, η Πολυτεχνική Σχολή διατηρεί τη γενικότερη δομή και σύμφωνα με αυτή αποτελείται από Τμήματα, τα οποία εκπροσωπούνται στην Κοσμητεία μέσω των Προέδρων τους. Τα Τμήματα αποτελούνται από Τομείς, που υποστηρίζονται στην έρευνα από τα Εργαστήρια.

Στα 50 χρόνια της ζωής της η Πολυτεχνική Σχολή πέρασε στιγμές έντασης και ηρεμίας, έζησε όλα τα γεγονότα που απασχόλησαν την πανεπιστημιακή κοινότητα και συμμετείχε ενεργά στις αγωνίες και στους αγώνες της. Συνέβαλε στην εκπαίδευση και στην έρευνα, προώθησε λύσεις στα προβλήματα Παιδείας, στον εκδημοκρατισμό και στην αναμόρφωσή της, συνέβαλε αποφασιστικά στην πολιτιστική ζωή και στην ανάπτυξη της χώρας, με την διοργάνωση ή τη συμμετοχή σε πλήθος πολιτιστικών εκδηλώσεων, αναπτυξιακών προγραμμάτων και στην εκτέλεση μεγάλων έργων του βορειοελλαδικού χώρου. Παράλληλα, στηρίζεται στις αγωνιστικές εμπειρίες και στις δημοκρατικές παραδόσεις του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, προσέφερε σημαντικά στον αγώνα για τη δημοκρατική πορεία της χώρας.